De 2e fase: nieuwe dokters, nieuwe kansen

Inmiddels wonen en werken we alweer ruim 8 maanden hier in Manchester en de tijd vliegt voorbij. We hebben hier al meerdere vrienden, familieleden en bekenden op bezoek gehad, want het is al met al slechts een uurtje vliegen naar Manchester-airport vanaf Schiphol en voor de prijs van een ticket hoef je het in deze tijd ook niet meer te laten. Er staan met name in augustus en september nog enkele bezoekjes vanuit Nederland op stapel. De bezoekers krijgen uiteraard een rondleiding over beide A&E afdelingen, zodat iedereen zich een beeld bij de verhalen kan vormen. We hebben hier in Engeland een mooie zomer dit jaar (we horen veel klachten over het slechte weer vanuit Nederland) en we proberen zoveel mogelijk van het land te zien. Zo zijn we eind juli een week met vrienden uit Nederland naar Schotland geweest: het wereldberoemde Eilean Donan Castle nabij Dornie bezocht, 3 dagen op het eiland Mull vertoeft (whale/dolphin watch, Highland-games, kastelen en burchten bezocht) en natuurlijk genoten van het prachtig natuurschoon van Schotland en het mooie zomerweer (ik zeg het nogmaals: het is hier echt altijd mooi weer!). We hebben op het eiland Mull het enige ziekenhuisje met A&E bezocht. Dunaros Hospital and Residential Unit ligt in Salen. Het biedt zorg aan een populatie van ongeveer 3200 mensen die op de eilanden Mull, Iona en de Treshnish eilanden wonen. In het ziekenhuisje werken geschoolde en ongeschoolde verpleegkundigen en 2 huisartsen. Er is een huisartsenpraktijk in Salen en in Tobermory. De aanwezige A&E nurse had wel even tijd voor een rondleiding. Ze hebben 1 acute opvangkamer en 1 minor injury behandelkamer. Zo te zien waren de meest levensreddende materialen wel aanwezig. Stabiliseren is het motief en indien nodig wordt de patiënt naar het vasteland overgevlogen per heli. Overigens is op deze A&E 24 uur per dag een gekwalificeerde A&E nurse aanwezig, die als het nodig is de huisarts (GP) in huis laat komen. Voor de rest doet het ziekenhuisje (met 6 bedden) vooral dienst als polikliniek en is er tevens een verzorgingsunit (residential care unit met 7 bedden) voor oude en zieke mensen aanwezig (in Nederland zouden we spreken van een verzorgingstehuis).

Dunaros Hospital en Residential Unit (Salen,Isle of Mull)

De hoofd- en tevens A&E ingang van het ziekenhuis op Mull

De acute behandelkamer van de A&E van Dunaros Hospital

Hierna een nachtweek gedraaid, waarin het allemaal redelijk vlotjes verliep mag ik wel zeggen. De ervaring tot nu toe hier opgedaan beginnen z'n vruchten af te werpen merk ik. Het gaat allemaal veel sneller, omdat je de strategie, logistiek en je collega's naar wie je de patiënten verwijst inmiddels kent. Prioriteiten stellen leer je hier heel snel. Zelfs 6 stand-by calls in amper een half uur tijd om 3 uur 's nachts wordt dan een peuleschil (zucht...mag ik al naar bed, zuster).
Na deze nachtweek lekker 4 dagen door Wales gereisd en, ik durf het bijna niet te zeggen, het was weer prachtig zonnig en ook Wales is meer dan de moeite waard (de kiekjes zijn te zien in de fotogalerij).

De laatste weken merk je echt dat ook hier de vakanties zijn aangebroken. De A&E is momenteel toch minder hectisch dan gewoonlijk. De meeste binnenstad-bewoners trekken erop uit en dat scheelt gemiddeld toch weer zo'n 50-100 patiënten per dag. Inmiddels is ook de halfjaarlijkse dokter wisseling achter de rug. Rond 1 augustus wisselen de meeste dokters (vooral de SHO's) van baan en dus is er nu een vrijwel compleet nieuwe ploeg A&E dokters aan het werk. Dat vraagt natuurlijk de nodige inwerkperikelen, maar tot nu toe lijkt alles gladjes te verlopen. Wel staat er vrijwel iedere 5 minuten een SHO voor je neus, die (natuurlijk en terecht) even wil weten hoe dit en dat zit, wat hij/zij met deze patient moet, etc. Ook hier merk ik dat de inmiddels opgedane ervaring van pas komt en de meeste vragen beantwoord kunnen worden. Voor de verpleging eveneens een uitdaging om al deze nieuwe dokters zo snel mogelijk wegwijs te maken en te leren kennen, maar ik merk dat ze dat wel gewend zijn hier. Voor de verpleging trouwens wel een teken om bij problemen maar even een wat meer ervaren en bekende dokter - d.i. meestal een Registrar - te hulp te roepen. Waarom hoor ik toch zo vaak mijn naam via de intercom, vraag ik me de laatste weken af. Soms om gek van te worden.

Ik krijg hier de kans om het zgn. "exit-exam" te gaan doen. Dit is het eind-examen voor Specialist Registrars in Emergency Medicine. Het is een officieel examen onder auspiciën van de FAEM (Faculty of Accident and Emergency Medicine, klik hier voor de officiële website van de FAEM) en de ISB (Intercollegiate Speciality Boards, klik hier voor de officiële website van de ISB) en vindt 2 maal per jaar plaats. Het gehele examen neemt in totaal 2 hele dagen in beslag. Het bestaat uit verschillende onderdelen: de eerste dag bestaat uit een uitgebreide schriftelijke vragentest (zgn. "SAQ") die je moet halen om door te mogen gaan naar de tweede dag die 4 weken later plaatsvind. De tweede dag bestaat uit het presenteren en verdedigen van een essay (zgn. "CTR": Clinical Topic Review) over een Emergency Medicine onderwerp (dit essay moet je bij inschrijving al inleveren), een mondelingen test over management en management-problemen op een A&E en een uitgebreide skills test, waarin ongeveer 12 skills worden getest variërend van het handonderzoek tot de opvang van bv. een ernstig zieke patiënt. Na behalen van dit (Fellowship) examen krijg je het "Diploma of Fellowship". Dit diploma is het bewijs van vakmanschap en de opstap tot het zgn. CCST (Certificate of Completion of Specialist Training) dat vereist is om Consultant (Specialist) te kunnen worden. Het CCST is overigens alleen bereikbaar voor dokters die de gehele opleiding in de UK hebben doorlopen. Deelname aan het FAEM examen in mijn geval kan onder speciale voorwaarden plaatsvinden. Daarvoor is allereerst inschrijving noodzakelijk in het zgn. JCHTA&E (Joint Committee on Higher Training in Accident and Emergency Medicine) register. Een van de voorwaarden voor deze inschrijving is dat je tenminste het 4e opleidingsjaar op een erkend opleidings-A&E in de UK moet hebben gevolgd. De aanvraag hiervoor is in volle gang, maar ik heb de steun van de prof en de Dean (de regionale opleidingsdekaan) alhier en de inschrijving is onderweg. Wel wordt mijn SEH-opleiding in Nederland onder de loep genomen en getoetst of dit voldoet aan de opleidingseisen alhier. Afwachten dus nog even tot dit definitieve oordeel is geveld. Mocht een en ander gaan lukken dan is dat natuurlijk een mooie ervaring en zeker bruikbaar voor de verdere ontwikkelingen van de spoedeisende geneeskunde in Nederland. Er zijn trouwens allerlei reglementen en voorschriften in de UK opgesteld (welke overigens regionaal op nuances kunnen verschillen in Schotland, Noord-Ierland, Wales en Engeland) omtrent de training van Specialist Registrars (ter vergelijking de arts-assistant in opleiding (AIO) in NL). Deze reglementen zijn samengebundeld in de zgn. "Guide to Specialist Registrar Training" (meest recente versie: februari 1998, dd. augustus 2005) welke wordt uitgegeven door het Department of Health. Via de website van het Department of Health ( klik hier ) kun je toegang krijgen tot de digitale versie van deze Guide.

Met meer dan gemiddelde belangstelling volg ik sinds kort tevens de verrichtingen van mijn Tilburgse collega Harm, die sinds 11 juli j.l. zijn buitenlandstage is begonnen op de A&E afdeling van het Westmead Hospital in Sydney, Australië. Via zijn website (klik hier voor de website van Harm) lees ik opvallend vaak herkenbare verhalen, zoals problemen in doorverwijzen of opnemen van patiënten, ontbreken van medicatie, omslachtige administratieve rompslomp of problemen met de radiologie-afdeling. Gelukkig is het met de radiologie in het MRI niet zo slecht gesteld als in Westmead, maar ook in het MRI is het soms maar afwachten uit welke hoek de radiologische wind weer waait. Meestal krijg je maar één AP-opname in plaats van tevens een zgn. Y-view na reduktie van een schouderdislocatie en als je om een Y-view opname vraagt blijken ze die net te hebben afgeschaft. Verbaasd natuurlijk dat ik enkele dagen later ongevraagd toch een Y-view opname krijg na een schouder-reduktie, of soms ineens een zgn. axiale opname. Het blijft altijd maar weer afwachten. De kwaliteit van de thorax-foto's zijn over het algemeen ook niet consistent en vaak zelfs bedroevend slecht, zelfs als ze op de radiologie-afdeling zelf zijn gemaakt. Een laterale thorax-opname kun je hier al helemaal vergeten en als je er al een nodig hebt moet je wel van heel overtuigende huize komen. Een traumaserie die noodzakelijkerwijs op de resus-room gemaakt moet worden blijft altijd weer een verrassing en bestaat bovendien uit een thorax-, bekken- en een laterale nek-opname, voor de rest van je traumaserie moet de patiënt naar de radiologie-afdeling, want daar kunnen ze betere kwaliteit foto's maken (??!). Soms bepaalt de röntgenlaborant (!!) of er wel of niet een foto is geïndiceerd, zelfs als je al veel tijd hebt besteed aan de aanvraag en dacht dat je alle relevante info op de aanvraag had gezet. De patiënt komt dan terug zonder net die ene knie-foto, want ja, de patiënt gaf daar nu geen pijn aan. Het moet niet gekker worden! Ik zal in NL nooit meer klagen over de röntgen-afdeling.

Alle aanvragen cq tests in het gehele ziekenhuis gaan hier overigens per computer, zoals bijvoorbeeld alle laboratorium-, kweek-, fysiotherapie-aanvragen etc. Het is een simpel en eenvoudig order systeem dat in de praktijk goed werkt is mijn ervaring. De computers zijn stabiel en het systeem werkt vrijwel altijd. De sticker-printers echter, die stickers uitdraaien voor op de laboratoriumbuizen, zijn verouderde printers die de helft van de tijd niet functioneren, waardoor je alle patiëntengegevens zelf op de buizen mag schrijven, en o wee als je iets vergeten bent, dan wordt er gewoon niets bepaalt.

Lake Clywedog in Wales

 

De tweede fase van ons verblijf is ingegaan en de nadruk ligt vanaf nu op studeren, management en research. Zo staat er nog een research-cursus en zeer waarschijnlijk de HMIMMS cursus (voor de kenners: Hospital MIMMS) op het programma.

Per 1 augustus is een collega uit het OLVG Amsterdam voor een 6 maanden durende A&E stage begonnen als Registrar in een naburig ziekenhuis in Manchester: Wythenshawe Hospital. Ik heb haar vorige week uitgebreid gesproken over haar eerste belevenissen en ervaringen. We gaan uiteraard elkaars werkplek laten zien en de nodige ervaringen uitwisselen. Leuk en we houden u uiteraard op de hoogte.
Gisteren hebben we de 85.000 ste patiënt behandeld op de A&E MRI. Met nog 4 hele maanden te gaan dit jaar moet de 120.000 wel gehaald gaan worden is de verwachting.

 

Tot zover voorlopig dit verslag. Ondertussen kunt u reageren via e-mail

Hier geloven wij dus niks van!

Klik hier voor Nieuwsbrief nr 4